CO CIĘ NIE ZABIJE....CZ.3

http://static.prsa.pl/images/978c9608-21cf-481d-95e1-a592a3319692.jpg

Minęło kilka tygodni odkąd Nataniel zaginął bez wieści nie dając znaku życia. Gdy tylko wśród stowarzyszenia rozeszła się wieść o jego zniknięciu i o losach jego narzeczonej doszło do nieformalnego rozłamu na zwolenników Don Diega i Nataniela. Ci drudzy czekali na powrót nowego Dona gotowi pomóc mu przejąć władzę, którą Don Diego obiecał już kolejnemu synowi.

Nataniel nie mógł poradzić sobie z zaistniałą sytuacją, szczególnie z faktem iż śmierć Ester odcisnęła na jego sumieniu piętno którego nie był w stanie znieść. Dla dobra ogółu postanowił odreagować z dala od kontenerów wypełnionych po brzegi śmiercionośną bronią, które kusiły go aby z nich skorzystać. Z doświadczenia wiedział, że nie poradzi sobie topiąc smutki w alkoholu. Zdecydował więc ponownie zaciągnąć się do wojska aby wyruszyć na misję i bez jakichkolwiek skrupułów powybijać skurwysynów przypominających mu do złudzenia własną rodzinę.

Minęło kilka długich miesięcy. Nataniel wysiadł z samolotu pełnego żołnierzy. Wrócili do domu, wprawdzie nie wszyscy w jednym kawałku, za to z honorem i dumą. Przeżyli a to było najważniejsze. Czekały na nich rodziny i przyjaciele. Witali ich jak bohaterów, co słusznie im się należało.  Nataniel  jako jedyny samotnie oddalił się od idylistycznego obrazka, czuł na sobie współczujący wzrok towarzyszy broni i pragnął jak najszybciej odciąć się od tego całego zamieszania. Gdy wrócił z pierwszej misji czekali na niego rodzice, rodzeństwo i cała masa nieznajomych mu osób. Teraz nikt na niego nie czekał. Jeden jedyny raz podczas całego wyjazdu miał sen, właściwie koszmar. Sceneria była ta sama, samolot, zapłakane ze szczęścia rodziny witające swych synów, ojców, braci. I ONA. Biegła do niego trzymając w ramionach niemowlę. Była tuż tuż gdy niespodziewanie zamarła. Jej oczy zrobiły się szkliste a twarz zastygła w grymasie przerażenia. Upadła na kolana. Z wielkim trudem wyciągnęła przed siebie ręce próbując odsunąć od siebie dziecko, lecz gdy tylko tu uczyniła wokół niej wybuchł ogień.  Nikt nie reagował, a on sam nie mógł się ruszyć. Patrzył tylko jak kawałek po kawałku opadają z niej strzępy zwęglonej tkanki mięśniowej a niemowlę przy jej piersi spogląda na niego pustymi oczodołami. Jej krzyk dźwięczał mu w uszach za każdym razem gdy zamykał oczy. Nie mógł odgonić od siebie tej myśli. Kilkakrotnie podczas ostrzału jego oddziału, gdy myślał, że nastał już jego koniec wydawało mu się, że słyszy jej płacz i wołanie o pomoc. Obiecał wtedy sobie, że jeśli tylko przeżyję odpłaci ojcu za jej śmierć.

 Kolejna misja zmieniła go, jego rodzina myślała, że po ostatniej stał się szalony, ciekawe co powiedzieliby o nim teraz. Może niedługo będą mieli okazję zrewidować swoje poglądy. Pora na powrót w wielkim stylu. Strzeżcie się, nadchodzę…  

………………………………………………………………………….

Wrócił do domu późną nocą. I tam czekała na niego nie lada niespodzianka. Wokół rezydencji tłoczyło się kilkudziesięciu uzbrojonych po zęby ochroniarzy a ponad betonowym ogrodzeniem rozciągnięto drut kolczasty.

- Proszę, proszę czyżby ktoś jednak spodziewała się mojego powrotu. Nie liczyłem na aż tak huczne przyjęcie-

Kilkanaście pół automatów skierowało się w jego stronę. – Rusz się a odstrzelę ci łeb przy samej dupie! -

Nataniel bez żadnych oznak zdenerwowania, odrzucił swój plecak w kierunku ochrony i z uśmiechem na twarzy uniósł ręce w geście poddania

- Czyżbym już tu nie mieszkał? Nikt nie powiadomił mnie o wyprowadzce -

Mężczyźni spojrzeli po sobie niepewnie, lecz nie ruszyli się z miejsc.

- Proszę, proszę kogóż moje piękne oczy widzą. Czyżbyś zmartwychwstał? – Jacob z szelmowskim uśmiechem wysunął się zza jednej z rzeźb usytuowanych w ogrodzie. – Tęskniliśmy za tobą, braciszku. –

Jak na zawołanie wszystkie karabiny znalazły się w stanie spoczynku.

- No chodźże, nie daj się prosić o buziaka – Jacob i Nataniel wpadli sobie w ramiona tuląc się jak małe dzieci.

- Zechciałbyś  mi wyjaśnić gdzieś się do kurwy nędzy podziewał? Sądząc po mundurze to nie masz pojęcia co tu się działo-

- Nie przesadzaj, nie mogło być aż tak ciekawie? –

- Podsumujmy, zostałeś wydziedziczony, Tomas, twój przygłupawy młodszy braciszek ma zostać następca Dona a w mieście panuje chaos spowodowany rozłamem naszej mafijnej rodzinki. I to chyba na tyle z ważniejszych spraw. Resztę omówimy przy kolacji, pewnie jesteś głodny?-

- Taaaa, sama kolacja chyba nie wystarczy. Zorganizuj kilka dziewczyn do towarzystwa, celibat mi nie służy, zrobiłem się przez niego zbyt nerwowy. Jak myślisz, pora skończyć z żałobą po niedoszłej małżonce? – Nataniel powiedział to z taką nonszalancja i obojętnością iż mogło się wydawać, że zapomniał dlaczego zniknął na tych kilka miesięcy. Z całych sił starał się zachowywać normalnie, nie okazywać emocji które prawie go zgubiły, lecz Jacob był jego prawdziwym przyjacielem i powrót Nataniela do roli bezwzględnego mafioso jakoś do niego nie przemawiał.

- Gdybym był na twoim miejscu pieprzyłbym się na lewo i prawo jak za dawnych czasów. Nie musisz prosić mnie o rozgrzeszenie. Nie jesteś jej nic winien. Była tylko kolejną zabawką która niepilnowana narobiła niezłego bałaganu. Czyż nie? – Jacob skończył swoją wypowiedz, mimo gniewnego spojrzenia Nataniela. Wiedział, że go uraził ale wydawać by się mogło, że tylko on zdawał sobie sprawę jak ważny jest teraz wizerunek Nataniela. Nataniela który budzi strach i respekt a nie zranionego szczeniaka. – Chodź, musimy obgadać kilka kluczowych spraw. Panienki też się znajdą, do wyboru do koloru.-

Jacob i Nataniel przegadali całą noc obmyślając strategie przejęcia władzy i wpływów,  lecz ani razu nie wspomnieli o wydarzeniach sprzed kilku miesięcy.  Całe przedstawienie odegrane przed ochroną było na pokaz. Jacob znał Nataniela i musiałby być ślepy żeby nie zauważyć jak się zmienił, nie chciał robić mu nadziei powtarzając plotkę która od niedawna krążyła po mieście. Postanowił, ze zaczeka z tym do chwili powrotu jego najemnika z rekonesansu. Jeśli plotki okażą się prawdą w mieście rozpęta się istne piekło.

Kilka kolejnych  dni upłynęło w bardzo szybkim tempie. Zwolennicy Nataniela zadeklarowali pomoc w odzyskaniu przez niego władzy oczywiście za rozsądne przywileje. Gdyby doszło do starcia siłowego Nataniel miałby przewagę, lecz planował rozegrać to inaczej. Znał tajemnice ojca i to powinno wystarczyć na zniszczenie go i jego popleczników. Musiał tylko poczekać na dogodny moment.  Był pewien, że ojciec usłyszał już o jego powrocie, wystarczy maleńki punkt zapalny a wszystko rozstrzygnie się raz na zawsze.

         Późnym popołudniem w kolejną rocznicę urodzin, Nataniel siedział samotnie w swoim gabinecie popijając najlepszą szkocką i rozmyślając o swoim życiu. Znowu miał koszmary. Śnił o niej, tym razem widział jej twarz spływającą krwią i łzami gdy pochylała się nad zakrwawioną pustą kołyską w ręku trzymając nóż rzeźnicki z kolekcji Ojca. Bezsenność dawała mu się we znaki, gdy tylko zamykał oczy wszystko wracało. Wiedział, że długo tak nie pociągnie. Kolejne rozmyślania nad sensem życia przerwało mu pukanie do drzwi.

- Wejdź Jacobie, nie musisz sprawdzać, nie strzeliłem sobie w łeb, za bardzo sobie cenie moje popieprzone życie-

- Skoro tak twierdzisz to przestań zachowywać się jak zombi  i zakończ w końcu to co zacząłeś –

- Mówisz o czymś konkretnym, czy gramy w kalambury? –

- Pora na odzyskanie tego co ci się należy-

- A już myślałem, że karzesz mi to przeciągać do usranej śmierci, cóż skłoniło cię do zmiany zdania?-

Jacob usiadł w fotelu naprzeciwko Nataniela i z kamiennym wyrazem twarzy odrzekł: Mam dla Ciebie unikatowy prezent urodzinowy. Wprawdzie jest trochę kłopotliwa, strasznie uparta i  wprost działa mi na nerwy ale jakoś ją zniosę. Czego nie robi się dla brata. – umilkł na chwilę, po czym dokończył swój wywód –Znalazłem Ester-

Nataniel nie zareagował, widział, że Jacob coś do niego mów ale nie mógł zrozumieć sensu wypowiadanych słów. W końcu się odezwał, jego głos wyprany był z emocji – To nie jest temat do żartów. Było, minęło.-  

- Czyżby? Nie zapominaj że znam cie lepiej niż ty sam i nie wciskaj mi kitu. Ona żyje.-

- Ojciec nie pozwoliłby jej żyć-

- Wybacz źle to ująłem, ona egzystuję bo życiem trudno nazwać stan w którym obecnie się znajduję –

Nataniel spojrzał na Jacoba dziwnie zamglonym wzrokiem – Nie przeżyję tego po raz kolejny. Nadzieja jest najgorszą kurwą, nie budź jej.-

- Nie robiłbym ci nadziei gdybym nie miał pewności. Jest coś jeszcze o czym powinieneś wiedzieć.- Jacob zawahał się a jego wzrok powędrował ku witrażowemu oknu

- Wydusisz  w końcu z siebie to co masz do powiedzenia czy mam ci w tym pomóc? Ostatnio jesteś strasznie przewrażliwiony na moim punkcie, nic mi nie jest i przestań mi wmawiać, że aż tak bardzo się zmieniłem –

- Zmieniłeś się. Albo raczej powinienem powiedzieć, że to ona Cię zmieniła. I po dziś dzień nie mogę sobie wybaczyć, że do tego dopuściłem. Cóż, stało się, mój błąd, ale nie o tym chciałem gadać. -  Jacob uniósł się niespiesznie z fotela i otworzył drzwi - ANN wejdź proszę –

Do gabinetu weszła młodziutka dziewczyna, Nataniel był pewny że gdzieś już ją kiedyś widział. Z paniką w oczach niepewnie spojrzała na Jacoba.

- Czy my się skądś nie znamy?- Nataniel zadał nurtujące go pytanie lecz nie spodziewał się takiej reakcji dziewczyny. Speszona cofnęła się w kierunku drzwi gotowa w każdej chwili wybiec z pomieszczenia – nerwową cisze przerwał Jacob - Była pokojówką Ester. Powtórz Natanielowi to co powiedziałaś mi.-

- Panienka Ester żyje, lecz ma się  nie najlepiej. W dalszym ciągu jest więźniem Pana Ojca , który zrobił z niej swego typu zabawkę – ostatnie słowo wypowiedziała z wyrazem obrzydzenia na twarzy. Nataniel słuchał nie odrywając od niej wzroku. – Pański ojciec lubi zadawać jej ból i słuchać jak błaga go aby przestał. -  

– Błaga mówisz? Chyba nie mówimy o tej samej osobie?-

- Nie błaga dla siebie, tylko dla dziecka które nosi pod sercem…. pańskiego dziecka – W gabinecie nastała cisza, lecz Nataniel słyszał tylko jedno słowo które echem odbijało mu się w głowie: dziecko, dziecko, dziecko, dziecko.

- Zostaw nas samych. Bądź w pobliżu może będziemy Cię jeszcze potrzebować- Jacob otworzył drzwi i skinieniem głowy dał Ann znak do wyjścia. Ann bez ociągania i z wyrazem ulgi na twarzy zniknęła za dębowymi drzwiami. Jacob nie ośmielił się wypowiedzieć choćby jednego słowa, bał się o Nataniela, nie takiej reakcji się spodziewał.

Nataniel siedział w swoim fotelu wpatrując się tępo w drzwi. Jacob miał wrażenie jakby zapadł się w sobie, jego twarz poszarzała a z oczu całkowicie znikł żar. Siedzieli tak dobre kilkanaście minut.

- Nie powinienem ci tego mówić- głos Jacoba rozbrzmiał echem po gabinecie wyrywając Nataniela z transu.

Nataniel roześmiał się i z niedowierzaniem pokręcił głową - Mógłbym zostać ojcem, ale moja narzeczona, która jakimś cudem wciąż wygrywa w chowanego z kostuchą,  jest torturowana przez mojego sadystycznego tatusia, który zapewne pozwoli jej urodzić tylko po to aby zabić ją i dziecko na moich oczach. Żyć nie umierać. Powinniśmy nakręcić telenowelę, na pewno starczyłoby nam pomysłów na kilka sezonów. -  

- Dobrze się czujesz? Jakby co zarezerwowałem Ci już miłą miejscówkę w klinice dla obłąkanych. Mam ich numer w szybkim wybieraniu, jeden klik i jedziesz na wycieczkę w eleganckim ubranku. Dzwonić czy sam się ogarniesz?- Jacob zażartował lecz można było wyczuć rezerwę z jaką to zrobił, jakby nie był do końca pewny czy owa wycieczka nie byłaby najlepszym rozwiązaniem w zaistniałej sytuacji.

- Bardzo zabawne. Uśmiałem się jak nigdy w życiu.  Mogę wiedzieć dlaczego jeszcze tu stoisz? Rusz się, idziemy po Panią Cassatello i mojego pierworodnego- Natanielowi uśmiech nie schodził z ust, spodziewał się w jakim stanie znajdzie Ester ale z tego co powiedziała pokojówka istniał choć cień szansy na to że przeżyje i urodzi jego dziecko. Dziecko o którym miał koszmary do których nikomu się nie przyznał. Kilka razy miał ku temu okazję ale za każdym razem gdy rozpoczynał rozmowę z Jacobem słyszał w głowie jego rechot i gadkę o zabobonach i innych głupotach. Klepną więc Jacoba przyjacielsko po plecach i prawie siła wypchną go za drzwi

- Z tym pierworodnym to bym nie przesadzał, drogi przyjacielu, z tego co się orientuję masz ich pełno w każdym mieście-

- Wiesz, że cię kocham ale moja cierpliwość ma swoje granice, więc mnie nie prowokuj. A co do moich bękartów to chyba do ciebie należała kontrola ich narodzin. Nie sądzisz? Czyżbyś chciał mi oznajmić, ze nie wywiązałeś się ze swych obowiązków?

- Dobra, dobra nie łap mnie za słówka, wiesz o co mi chodziło. Chodźmy już  w końcu po Ester. Niech ona się z tobą męczy. Ja po tym wszystkim lecę na płatny urlop do Dubaju. I żebyś sobie nawet nie wyobrażał, ze będę robił za niańkę.-